Στο 68ο επεισόδιο του Fathers Tales, ανοίγουμε τη θύρα της ψυχής μας και ρωτάμε το αληθινό ερώτημα που βασανίζει κάθε πατέρα: Να πάρω το παιδί μου στο γήπεδο ή να του πω ότι το VAR απαγορεύει τις εξόδους με τον μπαμπά;
Ο Γιώργος, πατέρας-σπλάχνο του Πειραιά, μας διηγείται πώς μεγάλωσε στις εξέδρες του Ολυμπιακού, πώς έφαγε δακρυγόνα στο Πασαλιμάνι, πώς πέρασε μέσα από τα Πευκάκια την ώρα που έπεφταν βροχή οι πέτρες στον ηλεκτρικό, και παρόλα αυτά, το βρίσκει “νορμάλ” να παίρνει τον γιο του στο γήπεδο. Γιατί; Γιατί το γρασίδι ήταν πράσινο και οι παιδικές αναμνήσεις πιο δυνατές κι από τα συνθήματα του πέταλου.
Από την άλλη, ο Δημήτρης, που προτιμά τον καναπέ, τα ντοκιμαντέρ και τον ήχο της Formula 1 από τα ακουστικά, απορεί: Τι στο καλό βρίσκουν όλοι στο να κουβαλάνε παιδάκια σε ντέρμπι; Και πώς γίνεται τόσοι πατεράδες να πάνε στο γήπεδο για “οικογενειακή εμπειρία” και να φεύγουν έχοντας μάθει στα παιδιά περισσότερες βρισιές από όσες θα άκουγαν σε ένα χρόνο κάνοντας ιδιαίτερα με τράπερ;
Συζητούν τις διαφορές Ελλάδας – Ολλανδίας, γιατί στα ελληνικά σχολεία δεν τολμάς να φορέσεις φανέλα της ομάδας σου, γιατί στην Αγγλία ακόμα κυκλοφορεί το πνεύμα του χουλιγκανισμού και πώς ένα παιδί που ξεκινάει αθώα με μια ποδοσφαιρική φανέλα μπορεί να καταλήξει να κρατάει καπνογόνο στα 17. Ή μήπως όχι;
Αυτό το επεισόδιο δεν είναι απλώς για την οπαδική βία. Είναι για τον ρόλο του γονιού, για το πώς μεγαλώνουμε παιδιά ανάμεσα σε συνθήματα, φωνές και… αναμνήσεις. Είναι για τον διχασμό ανάμεσα σε έναν πατέρα που λέει “δεν το πάω ποτέ” και σε έναν άλλο που λέει “τον πήγα ήδη 50 φορές”. Και κάπου εκεί, ανάμεσα στα αφρολέξ που χρησιμοποιούσαμε ως καθίσματα και τις ντουμανιασμένες θύρες, βρίσκονται όλες οι απαντήσεις. Ή τουλάχιστον, η αλήθεια του καθενός.
Αν έχεις πάει ποτέ στο γήπεδο, αν έχεις σκεφτεί να πας, ή αν απλώς θες να γελάσεις με δύο μπαμπάδες που συζητάνε σαν να είναι στον σύνδεσμο αλλά με baby monitors στο background, αυτό το επεισόδιο είναι για σένα. Βάλτο να παίξει. Ακούγεται πιο καθαρά κι από συνθήματα με ντουντούκα.
